Zapte langs de herhaling van Pauw en Witteman vandaag, en zij voelden de minister van defensie stevig aan de tand. Op zich best degelijke journalistiek, en vooral Jeroen Pauw zette door om antwoorden los te krijgen. Hij had alleen niet door dat niet alles wat híj zei klopte.

"We zijn hier nog, het was prettig dat dat mogelijk was, onder begeleiding de omgeving in geweest, en, eh, zaterdag gingen we in een dorp kijken, waar ons beloofd was dat we een school zouden zien met kinderen. Nou, we kwamen daar, en er was niemand in die school. Hoe verklaart u dat..?"

...

Ik neem aan dat ze in Afghanistan ook op zaterdag niet naar school gaan.

De spelen zijn geweest. En het is mooi geweest. Niet alleen zijn er records gezet, in het zetten van records zijn zelfs records behaald. Reden voor een feestje en alle lof, dus.

En net dat laatste is mij nogal tegengevallen tijdens de spelen. Daarmee doel ik met name op de verslaggeving van de Nederlandse pers. Was het al tijdens de opening van het spektakel dat ik overschakelde naar de BBC [ik hoef écht niet te weten dat die jongens op een trommel aan het trommelen zijn.], bij het verslaan van enkele prestaties van 'onze jongens en meiden' kreeg ik toch wel plaatsvervangende schaamte.

Zoals ik het zie, doe ik het ze allemaal niet na. Zelfs na tien minuten uit de marathon stappen zie ik niet als opgeven, want ik lag voor de start al in de fontein. En al word je zesde, dan ben je altijd nog zesde van de wereld in die sport. Zesde van ongeveer zes miljard mensen! Maar hoe noemt de pers dat? Teleurstellend, matig, tegenvallend, ondermaats en wat al niet meer, of minder.

Dus als je niet minimaal op het podium staat, heb je afgedaan, en had je volgens de objectievelingen niet eens op kosten van het NOC naar dat bierprethuis gevlogen mogen worden. Zo zwart-wit is de televisie dus geworden.

Ik trek mijn plan volgende keer nog verder door, en zet de televisie op een zender waar ik de taal niet van versta, dan kun je net doen alsof het allemaal super gaat volgens de commentator, en heb je de spelen van je leven!

Kijk voor de grap eens op de volgende sites en zie of je iets opvalt...

kpn
gadgethouse
gsmheadsets
muziekmetropool

En ja! Daar is ze. Hulde aan dit meisje, dat zonder blikken of blozen - op haar overigens bevallige wangetjes - alle maar dan ook alle vragen van deze aanbieders weet te beantwoorden!

Ik ga bellen, ik ga d'r een compliment geven.

Op weg naar een afspraak liep ik langs een rij auto's. Daar drong een geur mijn neus binnen die mij even stil deed staan. Je kent dat wel - tenminste, ik hoop dat je het kent - een vlaag van een bekende geur neemt je mee naar die fijne herinnering uit het verleden. Bloesem uit de tuin van de buren, schapewol van je logeerpartijtje en, in dit geval, de dieselolie van de boot van je grootouders.

De fijne tochtjes die we maakten, de blikjes frisdrank uit het koelkastje onder de stoel en die spannende keer dat de motor in de fik stond. Prettige herinneringen aan prettige tijden.
En zo snel als het er was, was het weer weg. Je probeert nog wat van die herinnering op te snuiven, maar tevergeefs. Zou het niet mooi zijn als je ergens een potje van die geur had, zodat je af en toe even kon ruiken? En daarnaast het poje met wollige schapenlucht, en daarnaast het potje met haarlak van je vriendinnetje, en daarnaast...

Het laat zich raden; niemand loopt met potjes in zijn broekzak - hoop ik, tenminste - en niemand weet van tevoren welke lucht later nog eens een fijne herinnering oproept. De moraal, zoals zo vaak: geniet van de dingen die je meemaakt, zodat je ze ooit nog eens in een vlaag van verstandsvergrijzing kunt herbeleven.

Even zoekend op het web (waar je je tegenwoordig schuldig over moet voelen, want oe, dat kost spaarlampen...) kwam ik www.archive.org tegen. Ik had er al eens over gelezen, maar zag de webbieb nu dan zelf in actie. Simpel van opzet, maar zeer doeltreffend en waarschijnlijk een spookrijder op de digitale snelweg van de surfers die nog met een puntenrijbewijs rijden.

Want alles uit het verleden staat opgeslagen. Dan heb je zo je best gedaan om die vervelende post van dat vervelende bericht te wissen, staat het nog ergens in de stoffige webben. En dat is niet altijd leuk.

Natuurlijk is dat te voorkomen door allerlei foefjes aan je site toe te voegen, maar zoals gezegd, niet iedereen is daarmee bekend. En volgens het spreekwoord uit de tijd voor het internet kun je dat maar beter voorkomen door na te denken of je dat bericht maar beter helemaal niet plaatst, in plaats van dat je denkt dat het toch weer te wissen is.

Zo stonden wij op die parade een beetje om ons heen te wachten, en mijn aandacht werd gevangen door de wachtende 30 plussers die in de rij stonden om de krakkemikkige draaimolen in te gaan. Het plezier op de gezichten van de zwierende en zwaaiende mensen in het krakende apparaat verraadde dat het hier toegestaan was je even als kind uit te laten.

Het apparaat gaf de indruk nodig een onderhoudsbeurt te moeten krijgen, maar door geldgebrek alleen een paar nieuwe schroefjes cadeau had gekregen. En zo kwam ik op de gedachte dat een dergelijke attractie vast vrijwilligerswerk moest zijn.
Even een rekensommetje: er zijn 16 plaatsen, de rij is lang maar niet iedereen wil samen in een bakkie, dus 12 personen per rit. Een rit duurt ongeveer vijf minuten, dat is snel 12 ritten per uur, laten we voor het gemak zeggen dat met wat smeerwerk tussendoor je op 10 ritten komt, en het machientje 6 uur per dag draait. Gooi daar nog even bovenop dat de parade zeker 8 weken draait, en de mensen er blijkbaar geen moeite mee hebben om 3,50 te betalen, kom je op ruim 23 duizend euro.

...

What? Dat valt dus wel even mee, voortaan kijk ik met heel andere ogen naar uitbaters van dergelijke attracties. Want zelfs als je alle kosten en tegenvallende dagen meetelt, zal het niet zo tegenvallen als je als buitenstaander zou denken.