You don't bring me flowers anymore
Omdat een aantal mensen erg verbaasd reageerde als ik zei dat ik al mijn Kerst- en verjaardagskaarten bewaarde, een druilerige avond besteed aan het opschonen van het post-archief. Een aangename wandeling langs herinneringen en een aantal hernieuwde gewaarwordingen.
Zo kwam naar voren dat we vroeger (ja kinderen, vóór de pokkies) echt aandacht gaven aan het brengen van een boodschap naar iemand anders. Een verhaal van de leuke vakantie, een groet om je te feliciteren als je geslaagd was of een zorgvuldig opgemaakte brief uit de plotter-printer, keurig in vieren gevouwen en van de nodige postzegels voorzien. En dat om een bijeenkomst met vrienden te organiseren die gingen Interrailen. Waar de tickets persoonlijk moesten worden afgehaald op een ver stationnetje (Toen was Amstel ook verder weg dan nu). Ook vergeten momenten herdacht bij het zien van kleine kaartjes met een groot verhaal in nog kleinere letters, felicitaties van de ouders-van en succeswensen van leraren die persoonlijk begaan waren met je slagingskansen.
Met plezier de kaartjes, brieven en ik-verveel-me-tijdens-deze-les berichten weer gelezen. En mij beseft dat die aandacht voor de ander ook afneemt wanneer het gemak van communiceren toeneemt. Een nostalgische les dat wij weer échte aandacht moeten schenken. Een bos bloemen, met een kaartje.
Nu alleen nog een plotter-printer scoren bij de kringloop...