Op weg naar een afspraak liep ik langs een rij auto's. Daar drong een geur mijn neus binnen die mij even stil deed staan. Je kent dat wel - tenminste, ik hoop dat je het kent - een vlaag van een bekende geur neemt je mee naar die fijne herinnering uit het verleden. Bloesem uit de tuin van de buren, schapewol van je logeerpartijtje en, in dit geval, de dieselolie van de boot van je grootouders.

De fijne tochtjes die we maakten, de blikjes frisdrank uit het koelkastje onder de stoel en die spannende keer dat de motor in de fik stond. Prettige herinneringen aan prettige tijden.
En zo snel als het er was, was het weer weg. Je probeert nog wat van die herinnering op te snuiven, maar tevergeefs. Zou het niet mooi zijn als je ergens een potje van die geur had, zodat je af en toe even kon ruiken? En daarnaast het poje met wollige schapenlucht, en daarnaast het potje met haarlak van je vriendinnetje, en daarnaast...

Het laat zich raden; niemand loopt met potjes in zijn broekzak - hoop ik, tenminste - en niemand weet van tevoren welke lucht later nog eens een fijne herinnering oproept. De moraal, zoals zo vaak: geniet van de dingen die je meemaakt, zodat je ze ooit nog eens in een vlaag van verstandsvergrijzing kunt herbeleven.

Even zoekend op het web (waar je je tegenwoordig schuldig over moet voelen, want oe, dat kost spaarlampen...) kwam ik www.archive.org tegen. Ik had er al eens over gelezen, maar zag de webbieb nu dan zelf in actie. Simpel van opzet, maar zeer doeltreffend en waarschijnlijk een spookrijder op de digitale snelweg van de surfers die nog met een puntenrijbewijs rijden.

Want alles uit het verleden staat opgeslagen. Dan heb je zo je best gedaan om die vervelende post van dat vervelende bericht te wissen, staat het nog ergens in de stoffige webben. En dat is niet altijd leuk.

Natuurlijk is dat te voorkomen door allerlei foefjes aan je site toe te voegen, maar zoals gezegd, niet iedereen is daarmee bekend. En volgens het spreekwoord uit de tijd voor het internet kun je dat maar beter voorkomen door na te denken of je dat bericht maar beter helemaal niet plaatst, in plaats van dat je denkt dat het toch weer te wissen is.

Zo stonden wij op die parade een beetje om ons heen te wachten, en mijn aandacht werd gevangen door de wachtende 30 plussers die in de rij stonden om de krakkemikkige draaimolen in te gaan. Het plezier op de gezichten van de zwierende en zwaaiende mensen in het krakende apparaat verraadde dat het hier toegestaan was je even als kind uit te laten.

Het apparaat gaf de indruk nodig een onderhoudsbeurt te moeten krijgen, maar door geldgebrek alleen een paar nieuwe schroefjes cadeau had gekregen. En zo kwam ik op de gedachte dat een dergelijke attractie vast vrijwilligerswerk moest zijn.
Even een rekensommetje: er zijn 16 plaatsen, de rij is lang maar niet iedereen wil samen in een bakkie, dus 12 personen per rit. Een rit duurt ongeveer vijf minuten, dat is snel 12 ritten per uur, laten we voor het gemak zeggen dat met wat smeerwerk tussendoor je op 10 ritten komt, en het machientje 6 uur per dag draait. Gooi daar nog even bovenop dat de parade zeker 8 weken draait, en de mensen er blijkbaar geen moeite mee hebben om 3,50 te betalen, kom je op ruim 23 duizend euro.

...

What? Dat valt dus wel even mee, voortaan kijk ik met heel andere ogen naar uitbaters van dergelijke attracties. Want zelfs als je alle kosten en tegenvallende dagen meetelt, zal het niet zo tegenvallen als je als buitenstaander zou denken.