Lezen? Niet echt voor mij, verder dan de Donald Duck en hoe-vervang-ik-een-lamp-in-de-auto handleiding kom ik niet echt. Internet is sneller dan de krant en een goed boek, ach die komt wel een keer op film.

Toch heb ik de laatste dagen en boek in rap tempo uitgelezen, waarschijnlijk vooral omdat de inhoud aansluit bij wat ik ook dacht, en het prettig is je ideeën eens aan een ander te meten...

Het betreft Het zijn net mensen van Joris Luyendijk. Een helder verhaal van belevenissen van Joris als correspondent in wat wij het Midden-Oosten noemen, en zijn gedachten over de verslaggeving van 'de pers' daarbij.
De foto op de voorpagina geeft al mooi weer waar het in veel nieuwsberichten eigenlijk over gaat: dat mooie plaatje. Dus staat een grote groep fotografen, sommige zonder kogelwerend vest, een demonstrant te fotograferen, die waarschijnlijk op een heel gevaarlijke plek is. De werkelijkheid wordt te vaak verdraaid of gefilterd weer te geven om de mensen te laten zien en horen wat zij willen.

En hoewel dit boek al even oud is, blijkt het van alle tijden en dus actueel. Zet de TV aan en daar is Gaza! De Israëli's vallen met grondtroepen de Gazastrook binnen. Foei! Ja, maar, de Palestijnen schieten met raketten op onze huizen. Dat mag ook niet! Sorry zeggen, geef elkaar een handje en nu niet meer doen. Iedereen heeft er wel een mening over, met als toppunt de niet-zo-ideale Nederlandse schoonzoon Jort Kelder, die glashard Israel verdedigt alsof hij alle mensen daar persoonlijk kent.
Er zijn altijd meer kanten aan een verhaal, maar nog te vaak wordt alleen die kant belicht die het verhaal even wat sappiger maakt. Iedereen weet het, en iedereen slikt het. En zolang iedereen de krant blijft kopen, blijven we bewust onbewust van wat er werkelijk in de wereld gebeurt.

Dus geen krant voor mij, en Het Journaal keek ik toch al tijden met het geluid uit. Want dan zegt Sacha de Boer alleen maar leuke dingen. Misschien toch maar eens een goed boek lezen, ik denk aan het meest verkochte boek op de wereld, daar staat vast iets in waardoor ik die wereld beter begrijp.

Soms lijken dingen zo gewoon dat je er niet bij stilstaat, tot je er even over nadenkt.

Zat in de trein vandaag, en het gele gevaarte kwam in de buurt van het eindstation. Iedereen zal wel eens de omroeper als een stem van boven hebben horen zeggen: "Dames en heren, wij naderen het volgende station, dit is tevens het eindpunt van deze lijn. Denkt u bij het uitstappen aan uw eigendommen."

Heel vriendelijk, maar wacht eens even, daarmee zegt conducteurtje dus eigenlijk, dat als je je zooi op een tussenliggend station laat liggen, niemand zich er druk om maakt.

Overigens kom je af en toe een écht leuke omroeper tegen. Één keer was de boodschap: "Vergeet u niet de spullen mee te nemen... Let er wel op dat dit uw éigen spullen zijn!"

Nu het niet meer bijzonder is dat iedereen een mobieltje heeft, valt het ook minder op dat het draagbaar telecommunicatiewonder (3x woordwaarde) te pas en te onpas aan het oor hangt van de mensen in de stad.

En daar is waar het kleinood een nieuwe functie aan het vervullen is. De persoonlijke bodyguard! Wanneer je met niet teveel mensen in de kroeg staat, en die mensen laten je even alleen om het gezamenlijk territorium af te bakenen, heb je meestal niet veel omhanden en kun je een beetje quasi intelligent voor je uitstaren. Of je neemt het mobieltje ter hand, doet net of er een belangrijk sms-je is binnengekomen, en drukt wat op de knopjes, zodat je gezicht in een mysterieus fel licht is gehuld. Ook erg handig om te doen of je te druk bent om die ene niet-te-spreken persoon niet te hoeven spreken.

Onderweg naar huis valt het me ook meer op dat het lijkt of veel meiden van deur tot deur aan het bellen zijn. De fiets wordt met veel moeite ongeveer de juiste kant op gestuurd met één hand, en de opmerkingen van rollator-bestuurders vangen ze niet op, want er is iemand druk bezig in het oor te tetteren wat die-en-die nu weer aanhad. Ik bedacht me dat in sommige gevallen zo'n telefoon helemaal niet aan staat. Als iemand met een ander aan de lijn hangt, is het niet zo handig aan die iemand te gaan hangen. De telefoon wordt een bescherming tegen lastig gevallen worden.

En met de nieuwe technieken, waar je even op internet kunt opzoeken waar iemand zich bevindt, wordt het steeds veiliger op straat, of in de kroeg. Nu alleen nog pa en ma dom zien te houden...

Zapte langs de herhaling van Pauw en Witteman vandaag, en zij voelden de minister van defensie stevig aan de tand. Op zich best degelijke journalistiek, en vooral Jeroen Pauw zette door om antwoorden los te krijgen. Hij had alleen niet door dat niet alles wat híj zei klopte.

"We zijn hier nog, het was prettig dat dat mogelijk was, onder begeleiding de omgeving in geweest, en, eh, zaterdag gingen we in een dorp kijken, waar ons beloofd was dat we een school zouden zien met kinderen. Nou, we kwamen daar, en er was niemand in die school. Hoe verklaart u dat..?"

...

Ik neem aan dat ze in Afghanistan ook op zaterdag niet naar school gaan.

De spelen zijn geweest. En het is mooi geweest. Niet alleen zijn er records gezet, in het zetten van records zijn zelfs records behaald. Reden voor een feestje en alle lof, dus.

En net dat laatste is mij nogal tegengevallen tijdens de spelen. Daarmee doel ik met name op de verslaggeving van de Nederlandse pers. Was het al tijdens de opening van het spektakel dat ik overschakelde naar de BBC [ik hoef écht niet te weten dat die jongens op een trommel aan het trommelen zijn.], bij het verslaan van enkele prestaties van 'onze jongens en meiden' kreeg ik toch wel plaatsvervangende schaamte.

Zoals ik het zie, doe ik het ze allemaal niet na. Zelfs na tien minuten uit de marathon stappen zie ik niet als opgeven, want ik lag voor de start al in de fontein. En al word je zesde, dan ben je altijd nog zesde van de wereld in die sport. Zesde van ongeveer zes miljard mensen! Maar hoe noemt de pers dat? Teleurstellend, matig, tegenvallend, ondermaats en wat al niet meer, of minder.

Dus als je niet minimaal op het podium staat, heb je afgedaan, en had je volgens de objectievelingen niet eens op kosten van het NOC naar dat bierprethuis gevlogen mogen worden. Zo zwart-wit is de televisie dus geworden.

Ik trek mijn plan volgende keer nog verder door, en zet de televisie op een zender waar ik de taal niet van versta, dan kun je net doen alsof het allemaal super gaat volgens de commentator, en heb je de spelen van je leven!

Kijk voor de grap eens op de volgende sites en zie of je iets opvalt...

kpn
gadgethouse
gsmheadsets
muziekmetropool

En ja! Daar is ze. Hulde aan dit meisje, dat zonder blikken of blozen - op haar overigens bevallige wangetjes - alle maar dan ook alle vragen van deze aanbieders weet te beantwoorden!

Ik ga bellen, ik ga d'r een compliment geven.