Maandag 19 juli. Wachten op de bus om terug te gaan naar de vakantiebestemming. De bus is te laat, de stemming daalt met het verstrijken van de tijd. Om het gevoel van honger en dat van enige ontevredenheid te stillen, een reep chocolade gekocht. Met noten. We verdelen stukken van de reep. Naast ons wordt geklapt. Vrolijkheid, iets harder dan nodig is. Het kleine meisje is de dochter van de vrouw die de toiletten schoonmaakt.

Grote ogen staren naar de chocolade. We nemen nog een stukje, het klappen klinkt weer. Nog één stukje over. Ik kijk haar aan. 'je wilt ook he?' wetend dat ze me toch niet verstaat. Ze wijst naar zichzelf en met de grote, vrolijke ogen zegt ze zacht: 'aussi.' ik kijk even naar moeder. Een bemoedigend knikje en een kort 'merci' ten teken dat haar dochter wel dankbaar hoort te zijn voor een lekkernij die zij haar niet kan geven van de 20 cent die zij verdient per bezoeker. Iedere volgende keer dat ik achteloos een reep chocolade koop, zal ik mijn geluk prijzen.

Ach, soms moet je er maar gewoon om lachen, en dat blijkt nog best te kunnen.

Als je enigszins actief bent op het internet, dan moet je de dagelijkse porties spam maar voor lief nemen, in ieder geval een dosis voedingswaren, waar je niet dikker van zult worden. Hoewel, er wordt toch erg vaak beloofd dat in ieder geval een bepaald lichaamsdeel daar zeker van kan profiteren...

Ik ben onderhand dikke maatjes met ene Jim Prince, krijg de hele dag elektronische kaarten, en ik geloof dat ik elke manier om \/|/\Gr/\ te spellen nu wel gezien heb.

En je zou er toch bijna intrappen, zo geraffineerd zijn de mailtjes af en toe. Als ik toch niet snel reageer, ben ik mijn huis kwijt, verloopt mijn abonnement of geven ze die baan aan een ander, want ze hebben mijn nummer!

En dan heb je die stille hoop dat het titeltje "I've been waiting foor you all my live!" serieus is, maar daar zal Gregory toch wel andere bedoelingen voor hebben. Ik kon er wel om lachen.

Dacht ik even niks meer te hebben om te overdenken, kwam ik via één van de netwerksites toch op een punt.

Al enige tijd verbaas ik me over de onderliggende boodschappen in veel uitingen, met name reclame op TV. Al jaren bekend natuurlijk, maar nog steeds sluimerend aanwezig. Fraai voorbeeld op het moment vind ik de Cola-Light reclame van één of ander bekend groot merk. 'Tuurlijk zijn het allemaal hippe meiden die dat drankje drinken, en dus hun man voor paal zetten op de foto en hun neus tegen de ruit drukken, zodat collegalief niet weet waar ze heen moet lachen (leuk voor die klanten, overigens). Maar wat ook uit het filmpje blijkt, is dat als je die dingen níet doet, je blijkbaar die cola niet mag drinken. De onderliggende boodschap is dus; je moet je zo en zo gedragen, anders hoor je er niet bij! Terug naar het schoolplein?

Dus log je in op je fijne netwerkpagina, die je alleen maar hebt zodat niemand anders jou naam inpikt, en daar staat een boodschap te knipperen aan de zijkant van het scherm. Single? schrijf je nu gratis in en ontmoet allemaal leuke meiden, mannen, vrouwen, moeders, russische bruiden en wat niet allemaal.

Ja, goede marketing! Want in mijn profiel heb ik simpel aangegeven dat ik single ben, en paf! daar komen al die banners natuurlijk vandaan. Ik ga me haast schuldig voelen dat ik die Russin nog steeds niet heb ge-smst...
Wat is de onderliggende boodschap: de maatschappij accepteert je niet als je single bent, dus ga lekker veel daten. Hajedekoekoek. Allemaal subliminale boodschap om die 2 meloen leden binnen te halen, en dus veel reclame-inkomsten, en dus veel doekoes, poet, pegels. Et voilá, daarmee is zelfs het privéleven een bron van inkomsten geworden.

Misschien een banner ontwerpen: Alleen topmodellen lezen deze blog en storten hun halve salaris op dit en dit rekeningnummer. Anders hoor je er niet bij!

Ja, ik weet het. Je moet ook niet over álles willen zeuren, maar sommige dingen moet je gewoon even kwijt, dan ben je er van af.

Rij je op je fietsje over een vrij lange weg - laten we het de Dreef noemen - met langs die weg een verkeerslicht of acht. Je raadt het al: ál die lichten staan op rood als jij op je fietsje aankomt, dat betekent remmen, stoppen, proberen te blijven staan met je teen aan de grond, en net als goed staat, schiet dat licht weer op groen, en was je vergeten je versnelling lichter te zetten, waardoor je je een breuk trapt en je ketting drie keer met zo'n vreselijke kraak over je tandwielen knarst.

Het moet toch mogelijk zijn iets van een detector in die weg te graven die ver vooruit ziet dat er iemand aankomt, en dat je dan lekker door het groene licht kunt rijden?
Dat is natuurlijk mogelijk, en natuurlijk is dat nooit gedaan, want ergens zit een ijverige ambtenaar op een rekenmachine getalletjes in te drukken, en die vindt dat de kosten hoger zijn dan het ongemak van de fietsers, laat staan die onbenul van een Héék die in deze aso-tijd nog stopt voor rood licht.

Ach, aan de andere kant moet je ook geen haast hebben, ik praat mezelf maar aan dat het goed voor je onthaasting is en je gezondheid. En heel af en toe ga ik om drie uur 's nachts mijn bed uit om met een grote smile op mijn gezicht door alle oranje knipperende verkeerslichten van de stad te racen...

Vroegah had je simpele spelletjes waarbij je ontwijk-niveau getest werd. Je ging met je mannetje of je auto'tje over een parcours en om de zoveel tijd werd er iets losgelaten dat op het juiste moment op jouw pad zou komen, en dan moest je dat handig ontwijken.

Ik heb wel eens het idee dat dit systeem in het echte leven ook toegepast wordt. Het lijkt soms wel alsof er iemand precies op het juiste moment die mensen, fietsen en auto's loslaat, zodat ze precies op het, ehm, verkeerde moment voor mijn neus opdoemen.

Op die verlaten weg waar maar één tegenligger is, kom je die nét tegen waar de weg te smal is. Wil je even je bekende merk yoghurt uit het rek pakken, staat precies dáár die net-iets-te-oude dame die maar niet kan beslissen wat ze wil hebben. En die slenteraars op zaterdag wéten gewoon dat je al vijf minuten niet om ze heen kunt, en nét als je erlangs wilt stappen... gaan zij precies díe kant uit!

Dan denk je: "het is een test." En dat test je dan door een paar tellen later de deur uit te gaan, zodat het hele schema van die obstuctievelingen wel in de war moet raken. Maar nee hoor, die mevrouw stapt nog net zo makkelijk recht voor je neus, midden op het fietspad, van haar stalen ros, om eens heel rustig om zich heen te kijken.

Natuurlijk zit het in je hoofd, en natuurlijk is het zo vervelend als je het zelf maakt. Maar als je ooit 's ochtends rond vier uur iemand héél vrolijk in zijn eentje buiten hoort lopen, heb je grote kans dat ik dat ben.

Het begint mij steeds meer te irriteren: nieuws. In de zin van het woord is nieuws iets dat nog niet eerder is geweest en dus de moeite van het vermelden waard is. Maar de 'nieuwsdiensten' zijn dat blijkbaar een beetje vergeten.

Daar is de crisis, en daar zijn de mensen die er wat over te vertellen hebben. En daar zijn de mensen die wat vertellen over de mensen die er wat over vertellen. En als dan iemand vraagt wat iedereen denkt, namelijk dat als je de hele dag roept dat het slecht gaat, dat het dan niet beter wordt, dan kijken ze glazig terug alsof het daar toch niet om gaat in hun verhaal.

Daar valt een vliegtuig uit de lucht, waar het volgens de linker hoogtemeter al een tijdje niet meer hoorde te hangen, en het eerste bericht na mogelijke slachtoffers is de licht triomfantelijke boodschap dat CNN als eerste de ramp uit Nederland wist te melden. Joepie! We tellen mee! Blijkbaar ben je nieuws als je op een ander station te zien bent. Je bent pas nieuws als je nieuws bent...

Daar schiet iemand een groep oud-schoolgenoten en omstanders neer, en de reporter die ook maar uit zijn bed werd gebeld en zo gauw niet wist wat hij moest vertellen meldt dan maar semi-vrolijk dat de jurkjes in de boutique nog steeds gepast worden. "Het leven hier gaat gewoon door." Gepaste opmerking.

Er bekruipt mij steeds meer het gevoel dat mensen die het nieuws als iets nieuws zouden moeten brengen, dat niet meer kunnen doen zonder er sensatie van te maken. En dat stukje sense in het woord is wat mij tegenstaat. Er wordt ingespeeld op de gevoelens van de mensen om ze te boeien en uiteindelijk langer aan de berichtgeving te kluisteren. Want ja, Het Achtuurjournaal moet wel aan de kijkcijfers komen. Laat de kijkers die cijfers zelf maar invullen, dat kunnen ze best wel. Dan kan het nieuws gewoon weer iets zijn dat we nog niet eerder hebben gehoord.