Het schijnt dat geuren het best in je geheugen bewaard blijven.
Een lijstje van wat zoal een mijn neus voorbijgaat:

Het trapgat van het huis van Opa en Oma; waarvan later blijkt dat het gewoon een heel stoffig huis was.

Die kleine bloempjes in het park; en als je ze aanraakte, plopten ze open en schoten er allerlei draadjes uit.

Talkpoeder voor zachte babybilletjes; waar je achter kwam als je heel hard kneep in de rare metalen bus met gaatjes in het deksel (nog sorry voor de badkamer, mam).

De tabakswinkel op de hoek; waar het mengsel van Cubaanse tabak en boerderijdrop het verafschuwen van roken en snoepen even deed vergeten.

Het opslaghok naast het podium op de middelbare school; dat werd gebruikt als omkleedruimte; en dus eigenlijk een stinkend zweethok was.

Het uitrijden van mest over het land; Niet te harden, maar het brengt me steeds terug naar de 12 km. die wij uit de polder zeven jaar lang heen en terug aflegden.

De geur van dat ene meisje; wat veel later 'eau d'issey' bleek te zijn, waar ik achter kwam door heftig snuivend erg dichtbij vrouwen met dat luchtje op te gaan staan.

Gisteren ging de zon onder, en vandaag kwam zij weer op. Zorgen achtergelaten in het donker, lijken verder weg dan op het moment dat zij ontstonden. Voorbije momenten en zij die voorbij gingen blijven achter in gedachten tot niet meer zeker is of het werkelijkheid of een nachtelijk avontuur was.
Kijkend naar wat voor je ligt en steeds lichter wordt. Nieuwe mogelijkheden, kansen om oude dromen werkelijk te laten worden. Een frisse blik op dat wat net even anders kan zijn en het vooruitzicht dat de nieuwe dag en dagen die zullen volgen ervaringen zullen worden, die de geschiedenis van herinneringen zullen aanvullen. Vanavond gaat de zon onder, en morgen komt zij weer op.