Ken je dat? Ik hoop van niet.

Ik wilde even wat gegevens kwijt om m'n mailbox op te schonen, druk ik met mijn dikke vinger de verkeerde toets in. Alles gewist. En ook echt weg, want ik gebruikte de wonderlijke shift-delete combinatie om zeker te zijn dat het niet eerst in je jiskefet verdwijnt.

Nu was het niet zo ernstig, het ging niet om de persoonlijke mailmap, maar het is toch vervelend. Maar laat ik nu gisteren een backup hebben gemaakt van de hele schijf, én laat Seagate nu zo vriendelijk zijn geweest die backup per file terug te kunnen zetten. Dus ik heb de bestanden van gisteren weer gevonden, maar ja. die kun je niet zomaar over de anderen heenschrijven.

Na enig kunst- en vliegwerk is het gelukt die oude mailtjes weer in de juiste map terug te krijgen. Whoohoo! Victory came once more. Maar de moraal is wel; maak een backup van je gegevens, het kan door een klein menselijk foutje zomaar verdwenen zijn. Ik heb mijn originele Outlook.pst dus meteen maar even op een veilig plekje gekopieerd.
Kan ik weer rustig slapen.

Soms lijken dingen zo gewoon dat je er niet bij stilstaat, tot je er even over nadenkt.

Zat in de trein vandaag, en het gele gevaarte kwam in de buurt van het eindstation. Iedereen zal wel eens de omroeper als een stem van boven hebben horen zeggen: "Dames en heren, wij naderen het volgende station, dit is tevens het eindpunt van deze lijn. Denkt u bij het uitstappen aan uw eigendommen."

Heel vriendelijk, maar wacht eens even, daarmee zegt conducteurtje dus eigenlijk, dat als je je zooi op een tussenliggend station laat liggen, niemand zich er druk om maakt.

Overigens kom je af en toe een écht leuke omroeper tegen. Één keer was de boodschap: "Vergeet u niet de spullen mee te nemen... Let er wel op dat dit uw éigen spullen zijn!"

Nu het niet meer bijzonder is dat iedereen een mobieltje heeft, valt het ook minder op dat het draagbaar telecommunicatiewonder (3x woordwaarde) te pas en te onpas aan het oor hangt van de mensen in de stad.

En daar is waar het kleinood een nieuwe functie aan het vervullen is. De persoonlijke bodyguard! Wanneer je met niet teveel mensen in de kroeg staat, en die mensen laten je even alleen om het gezamenlijk territorium af te bakenen, heb je meestal niet veel omhanden en kun je een beetje quasi intelligent voor je uitstaren. Of je neemt het mobieltje ter hand, doet net of er een belangrijk sms-je is binnengekomen, en drukt wat op de knopjes, zodat je gezicht in een mysterieus fel licht is gehuld. Ook erg handig om te doen of je te druk bent om die ene niet-te-spreken persoon niet te hoeven spreken.

Onderweg naar huis valt het me ook meer op dat het lijkt of veel meiden van deur tot deur aan het bellen zijn. De fiets wordt met veel moeite ongeveer de juiste kant op gestuurd met één hand, en de opmerkingen van rollator-bestuurders vangen ze niet op, want er is iemand druk bezig in het oor te tetteren wat die-en-die nu weer aanhad. Ik bedacht me dat in sommige gevallen zo'n telefoon helemaal niet aan staat. Als iemand met een ander aan de lijn hangt, is het niet zo handig aan die iemand te gaan hangen. De telefoon wordt een bescherming tegen lastig gevallen worden.

En met de nieuwe technieken, waar je even op internet kunt opzoeken waar iemand zich bevindt, wordt het steeds veiliger op straat, of in de kroeg. Nu alleen nog pa en ma dom zien te houden...

Zapte langs de herhaling van Pauw en Witteman vandaag, en zij voelden de minister van defensie stevig aan de tand. Op zich best degelijke journalistiek, en vooral Jeroen Pauw zette door om antwoorden los te krijgen. Hij had alleen niet door dat niet alles wat híj zei klopte.

"We zijn hier nog, het was prettig dat dat mogelijk was, onder begeleiding de omgeving in geweest, en, eh, zaterdag gingen we in een dorp kijken, waar ons beloofd was dat we een school zouden zien met kinderen. Nou, we kwamen daar, en er was niemand in die school. Hoe verklaart u dat..?"

...

Ik neem aan dat ze in Afghanistan ook op zaterdag niet naar school gaan.

Kijk voor de grap eens op de volgende sites en zie of je iets opvalt...

kpn
gadgethouse
gsmheadsets
muziekmetropool

En ja! Daar is ze. Hulde aan dit meisje, dat zonder blikken of blozen - op haar overigens bevallige wangetjes - alle maar dan ook alle vragen van deze aanbieders weet te beantwoorden!

Ik ga bellen, ik ga d'r een compliment geven.

Op weg naar een afspraak liep ik langs een rij auto's. Daar drong een geur mijn neus binnen die mij even stil deed staan. Je kent dat wel - tenminste, ik hoop dat je het kent - een vlaag van een bekende geur neemt je mee naar die fijne herinnering uit het verleden. Bloesem uit de tuin van de buren, schapewol van je logeerpartijtje en, in dit geval, de dieselolie van de boot van je grootouders.

De fijne tochtjes die we maakten, de blikjes frisdrank uit het koelkastje onder de stoel en die spannende keer dat de motor in de fik stond. Prettige herinneringen aan prettige tijden.
En zo snel als het er was, was het weer weg. Je probeert nog wat van die herinnering op te snuiven, maar tevergeefs. Zou het niet mooi zijn als je ergens een potje van die geur had, zodat je af en toe even kon ruiken? En daarnaast het poje met wollige schapenlucht, en daarnaast het potje met haarlak van je vriendinnetje, en daarnaast...

Het laat zich raden; niemand loopt met potjes in zijn broekzak - hoop ik, tenminste - en niemand weet van tevoren welke lucht later nog eens een fijne herinnering oproept. De moraal, zoals zo vaak: geniet van de dingen die je meemaakt, zodat je ze ooit nog eens in een vlaag van verstandsvergrijzing kunt herbeleven.