Dat is wel dapper van je

In januari 2020 besloot ik te stoppen met mijn werk bij de hogeschool. Gelukkig gaf mijn buurman de wijze raad om nog niks aan te kondigen voor het zeker is. En dat werd bewezen met een onzekere tijd die daarna aanbrak. Ik koos ervoor langer te blijven in coronatijd. Deels omdat je anderen daarmee helpt, deels omdat het zekerheid geeft. De lonen werden hoger en met een goed salaris en een lage rente had ik het geluk een fijn huis te kopen (vandaag vier jaar geleden).
Toch bleef ik de balans opmaken en die was uiteindelijk scheef. Dus in 2022 had ik goede gesprekken over het plan om een sabbattical te nemen. Geholpen door vragen van mensen om mij heen en het vooruitzicht dat een nieuwe tijd aanbrak, netjes de zaken afgerond om in augustus 2023 de deur achter mij ... de voordeur stond altijd open.

Wat dóe je dan de hele dag?

In dat plan zat ook die nieuwe tijd. Eerst even op adem komen en dan een paar weken op vakantie. Die was ruim van tevoren geboekt dus ik kon zorgenloos op pad. Ook dat bleek een balans tussen een weerzien met een prachtige stad en de waanzin van de toeristen die de wereld door hun telefoon beleven. Mede daardoor koos ik ervoor om daarna niet naar camping Bonnefooi te gaan maar thuis te blijven en het budget voor de maanden die ik had langer te gebruiken.
Daardoor kon ik anderhalf jaar vrij zijn zonder echt pijn in mijn portemonnee te voelen. Dat was ook nuttig. Een lange periode was alles dat op werk leek vervelend. Zelfs het repareren van een lamp zou moeite kosten. Terwijl fietsen door het Groene Hart, op bezoek gaan bij vrienden en het doorspitten van het archief tot en met de kleuterklas mij prima afgingen.

Waar ben je naar op zoek?

Rond juli 2024 lag dat redelijk achter me. Ik had me verwonderd over de haast die de wereld om je heen blijft maken, als jij denkt het rustig aan te doen. En dat was nog steeds een doel dat ik behaalde, maar de mens wil ook een beetje productief zijn. Dus met een kritische blik gekeken naar werk dat werd aangeboden. En daarbij vastgehouden aan het plan dat ik maakte, het gaat om wat je kunt bieden en eruit haalt. Niet om de omschrijving op je naamkaartje.
Bij het lezen van verschillende vacatures kwam ik regelmatig uit op interessant werk waar ik wel ervaring in had maar nooit gedacht had als baan uit te voeren. Maar het blijkt interessant en uitdagend genoeg om aan te werken, en daarna(ast) aan jezelf toe te komen. En het activeert. Er-op-uit, hobby opgepakt en de lamp is gemaakt. Plan geslaagd, al was het een meerjarenplan.

Weer eens met vader en zoon op de motor een trip gemaakt. Ditmaal vanuit een plaats aan de Moezel in de Eifel verschillende plekken bezocht. Zoals de Nürburgring, stuwdam, Trier en een automuseum. Al met al 1400 kilometer en een paar kaartjes afgelegd.

Al een tijdje zat ik naar de muur te staren... met het idee dat die kleur in combinatie met wit fraai en fris oogt. Dus in het licht van een frisse verandering heb ik de site een nieuwe look gegeven. Interessant hoe dat werkt. De basis is inmiddels vijftien jaar oud. Maar af en toe wat nieuwe pagina's met tekst toevoegen en de inhoud en mogelijkheden zijn weer bij-de-tijd. Er blijven dan altijd details om uit te zoeken, wat menig denk- en klikwerk vraagt, maar als alles klopt dan klikt het. De nieuwe kleuren zijn dus verbonden met de inrichting van mijn huis. En ik  merk dat er meer beeldmateriaal op mag. Wordt aan gewerkt.

Kijkend naar de datums van de vorige posts realiseerde ik mij dat er al enige tijd geen bericht geplaatst is. Niet alleen past dat in de coronatijd die alles leek stil te zetten, maar het zat ook in het idee dat De Dingen Die Gebeuren niet zo interessant zullen zijn voor het miljoenenpubliek dat deze site bezoekt... Dat wil niet zeggen dat er niks noemenswaardig was. Ik ben verhuisd. Toch een moment van afsluiten en beginnen van een deel van mijn leven. Daarbij ontstond een interessante gewaarwording over de waarde van een huis.

In materiële waarde blijf ik mijzelf vertellen dat ik mij gelukkig mag prijzen. Zou dat in zo'n klikketie-klikketie apparaat zitten waarmee vroeger de producten werden gestickerd? Mijn oude huis is voor een huizenprijzen-gekte-bedrag verkocht en mijn nieuwe huis heb ik met brutaal overbieden gewonnen. Zoals de makelaar zei: "Je hebt 'm!" Daarbij zorgde de historisch-lage-rente-die-laag-zou-blijven-maar-al-is-verdubbeld voor maandlasten waar je je bijna voor zou schamen. Allemaal zoals de dingen gebeuren in gekke tijden.
Die tonnen aan geld zijn ongrijpbaar. Niet alleen kun je niet even wat kleingeld van de muur schrapen maar je kijkt niet naar een huis zoals je naar het bedrag op de huismerkkaas kijkt. Dat scheurtje in de verf van het kozijn dat bijgewerkt moet worden doet je wel denken hoeveel tientjes dat dan gaat kosten.
Zoals in veel liedjes treffend wordt bezongen, is een huis meer dan verf op een kozijn. Het is de plek waar herinneringen worden gemaakt en opgehaald. Het is een dak boven je hoofd in een storm en een beschutte plek onder je boom in de tuin. Het is waar je lacht en huilt en voor sommigen de plek waar je leven is begonnen. In die zin hoop ik dat mijn huis de komende jaren nog flink in waarde mag stijgen.

Omdat een aantal mensen erg verbaasd reageerde als ik zei dat ik al mijn Kerst- en verjaardagskaarten bewaarde, een druilerige avond besteed aan het opschonen van het post-archief. Een aangename wandeling langs herinneringen en een aantal hernieuwde gewaarwordingen. 

Zo kwam naar voren dat we vroeger (ja kinderen, vóór de pokkies) echt aandacht gaven aan het brengen van een boodschap naar iemand anders. Een verhaal van de leuke vakantie, een groet om je te feliciteren als je geslaagd was of een zorgvuldig opgemaakte brief uit de plotter-printer, keurig in vieren gevouwen en van de nodige postzegels voorzien. En dat om een bijeenkomst met vrienden te organiseren die gingen Interrailen. Waar de tickets persoonlijk moesten worden afgehaald op een ver stationnetje (Toen was Amstel ook verder weg dan nu). Ook vergeten momenten herdacht bij het zien van kleine kaartjes met een groot verhaal in nog kleinere letters, felicitaties van de ouders-van en succeswensen van leraren die persoonlijk begaan waren met je slagingskansen.

Met plezier de kaartjes, brieven en ik-verveel-me-tijdens-deze-les berichten weer gelezen. En mij beseft dat die aandacht voor de ander ook afneemt wanneer het gemak van communiceren toeneemt. Een nostalgische les dat wij weer échte aandacht moeten schenken. Een bos bloemen, met een kaartje.

Nu alleen nog een plotter-printer scoren bij de kringloop...