Het begint mij steeds meer te irriteren: nieuws. In de zin van het woord is nieuws iets dat nog niet eerder is geweest en dus de moeite van het vermelden waard is. Maar de 'nieuwsdiensten' zijn dat blijkbaar een beetje vergeten.

Daar is de crisis, en daar zijn de mensen die er wat over te vertellen hebben. En daar zijn de mensen die wat vertellen over de mensen die er wat over vertellen. En als dan iemand vraagt wat iedereen denkt, namelijk dat als je de hele dag roept dat het slecht gaat, dat het dan niet beter wordt, dan kijken ze glazig terug alsof het daar toch niet om gaat in hun verhaal.

Daar valt een vliegtuig uit de lucht, waar het volgens de linker hoogtemeter al een tijdje niet meer hoorde te hangen, en het eerste bericht na mogelijke slachtoffers is de licht triomfantelijke boodschap dat CNN als eerste de ramp uit Nederland wist te melden. Joepie! We tellen mee! Blijkbaar ben je nieuws als je op een ander station te zien bent. Je bent pas nieuws als je nieuws bent...

Daar schiet iemand een groep oud-schoolgenoten en omstanders neer, en de reporter die ook maar uit zijn bed werd gebeld en zo gauw niet wist wat hij moest vertellen meldt dan maar semi-vrolijk dat de jurkjes in de boutique nog steeds gepast worden. "Het leven hier gaat gewoon door." Gepaste opmerking.

Er bekruipt mij steeds meer het gevoel dat mensen die het nieuws als iets nieuws zouden moeten brengen, dat niet meer kunnen doen zonder er sensatie van te maken. En dat stukje sense in het woord is wat mij tegenstaat. Er wordt ingespeeld op de gevoelens van de mensen om ze te boeien en uiteindelijk langer aan de berichtgeving te kluisteren. Want ja, Het Achtuurjournaal moet wel aan de kijkcijfers komen. Laat de kijkers die cijfers zelf maar invullen, dat kunnen ze best wel. Dan kan het nieuws gewoon weer iets zijn dat we nog niet eerder hebben gehoord.

Lezen? Niet echt voor mij, verder dan de Donald Duck en hoe-vervang-ik-een-lamp-in-de-auto handleiding kom ik niet echt. Internet is sneller dan de krant en een goed boek, ach die komt wel een keer op film.

Toch heb ik de laatste dagen en boek in rap tempo uitgelezen, waarschijnlijk vooral omdat de inhoud aansluit bij wat ik ook dacht, en het prettig is je ideeën eens aan een ander te meten...

Het betreft Het zijn net mensen van Joris Luyendijk. Een helder verhaal van belevenissen van Joris als correspondent in wat wij het Midden-Oosten noemen, en zijn gedachten over de verslaggeving van 'de pers' daarbij.
De foto op de voorpagina geeft al mooi weer waar het in veel nieuwsberichten eigenlijk over gaat: dat mooie plaatje. Dus staat een grote groep fotografen, sommige zonder kogelwerend vest, een demonstrant te fotograferen, die waarschijnlijk op een heel gevaarlijke plek is. De werkelijkheid wordt te vaak verdraaid of gefilterd weer te geven om de mensen te laten zien en horen wat zij willen.

En hoewel dit boek al even oud is, blijkt het van alle tijden en dus actueel. Zet de TV aan en daar is Gaza! De Israëli's vallen met grondtroepen de Gazastrook binnen. Foei! Ja, maar, de Palestijnen schieten met raketten op onze huizen. Dat mag ook niet! Sorry zeggen, geef elkaar een handje en nu niet meer doen. Iedereen heeft er wel een mening over, met als toppunt de niet-zo-ideale Nederlandse schoonzoon Jort Kelder, die glashard Israel verdedigt alsof hij alle mensen daar persoonlijk kent.
Er zijn altijd meer kanten aan een verhaal, maar nog te vaak wordt alleen die kant belicht die het verhaal even wat sappiger maakt. Iedereen weet het, en iedereen slikt het. En zolang iedereen de krant blijft kopen, blijven we bewust onbewust van wat er werkelijk in de wereld gebeurt.

Dus geen krant voor mij, en Het Journaal keek ik toch al tijden met het geluid uit. Want dan zegt Sacha de Boer alleen maar leuke dingen. Misschien toch maar eens een goed boek lezen, ik denk aan het meest verkochte boek op de wereld, daar staat vast iets in waardoor ik die wereld beter begrijp.

Zo nu en dan zijn die headlines inderdaad grappig om je eigen verhaal bij te verzinnen:

Bij RTL-Z kwam voorbij: "stem Bassie populairder dan Kim Holland op tomtom."

Zie je het voor je: "Adriaantjuh, d'r komt een rotondetjuh aaaaan! He, he, hee. Je moet hier drie keer een rondje maken, en dan linksaf, offuh, was het nou rechts...?"

De spelen zijn geweest. En het is mooi geweest. Niet alleen zijn er records gezet, in het zetten van records zijn zelfs records behaald. Reden voor een feestje en alle lof, dus.

En net dat laatste is mij nogal tegengevallen tijdens de spelen. Daarmee doel ik met name op de verslaggeving van de Nederlandse pers. Was het al tijdens de opening van het spektakel dat ik overschakelde naar de BBC [ik hoef écht niet te weten dat die jongens op een trommel aan het trommelen zijn.], bij het verslaan van enkele prestaties van 'onze jongens en meiden' kreeg ik toch wel plaatsvervangende schaamte.

Zoals ik het zie, doe ik het ze allemaal niet na. Zelfs na tien minuten uit de marathon stappen zie ik niet als opgeven, want ik lag voor de start al in de fontein. En al word je zesde, dan ben je altijd nog zesde van de wereld in die sport. Zesde van ongeveer zes miljard mensen! Maar hoe noemt de pers dat? Teleurstellend, matig, tegenvallend, ondermaats en wat al niet meer, of minder.

Dus als je niet minimaal op het podium staat, heb je afgedaan, en had je volgens de objectievelingen niet eens op kosten van het NOC naar dat bierprethuis gevlogen mogen worden. Zo zwart-wit is de televisie dus geworden.

Ik trek mijn plan volgende keer nog verder door, en zet de televisie op een zender waar ik de taal niet van versta, dan kun je net doen alsof het allemaal super gaat volgens de commentator, en heb je de spelen van je leven!