Hierbij enkele plaatjes om de opmaak van de site te testen. :)
Hierbij enkele plaatjes om de opmaak van de site te testen. :)
KGGggggGGK.
Zo, eens even kijken waar we nu naar toe gaan...
kgggk, kggggggk.
Oh nee he.
"Humhuhumong."
Ja dus.
"Dhehuhuh ... Kunt u het vindeh..?"
"Jahoor. Dank u wel."
"Want anders zegt u het maar, hoor."
"Ja. Dank. Het gaat wel."
Niet dichterbij komen. Nee, NIET dichterbij ko... sjit.
"Waar moet u heen? Want wij fietsen hier heel vaak, dusse..."
"Hm. Ik kom net uit Ulvenhout, dus ik kijk of ik rechtdoor moet."
"Ja, want je kunt hier naar links! Dan kom je daar uit."
"Nou, ik denk dat ik het al weet, hoorrr."
"Ja, en als je die kant op gaat, kom je in Ulvenhout."
...
DAAR KOM IK NET VANDAAN !!
"Alssu het weten wilt zegt u het maar, wij komen hier heel vaak."
"Ik denk dat ik rechtdoor ga. Prettige dag verder!"
"Ja, dank u wel."
Hop, sjw sjw sjw.
Hersens zitten maar op een vreemde manier in elkaar. Zoals ik over de schattige kindjes op de basisschool wel eens zeg; ze kunnen de tekst van Bruno Mars tot de laatste punt meezingen, maar waar Den Oever ligt, weten ze niet, terwijl we ze dat toch geleerd hebben. Wonderlijk wat je zoal onthoudt. Dit viel mij gisteren ook weer op bij het bekijken van een redelijk vermakelijke TV-film.
De eerste keer dat ik het opmerkte, was bij de aftiteling van Independance Day, vlak voor de millenium-wisseling. Daar rolde opeens de naam Brent Spiner voorbij. "Ho, stop! Spoel die film terug," riep ik, maar daar ging de operateur toch echt niet aan beginnen. Dus nog maar een keer naar die film, en jahoor. Daar verscheen lt.cmd. Data in een totaal andere verschijning, en een mooi toonbeeld dat zijn dagen als Shakespeare acteur hebben geholpen overtuigend een karakter neer te zetten.
Enige tijd geleden zapte ik langs het clown-vrije Comedy Central, waar net de topserie Chuck begon. De combinatie van een electronica-geek, CIA-spionage en een zeker-niet-onaantrekkelijke Pools-Aussie blondine maken het een serie die prettig te bekijken is. Bij de begintitels verscheen als regisseur Robert Picardo. Daar ging een belletje rinkelen. Waar heb ik die naam eerder gelezen? Maar ja, het is de dokter uit Voyager. Nu kan het aan mij liggen, maar dan ga je toch kijken of je karakteristieken van zijn spel in dat van Chuck en de zijnen kunt ontdekken.
Gisteravond bleef ik hangen in The Librarian. De eerste reden was dat het lettertype van de titels mij echt amateuristisch overkwam. Een beetje zoals de vliegende dino's in de televisie-series begin jaren 90. (Het is zeker vakantie, dat je je daar druk over kunt maken.) Tot in die titels als regisseur Jonathan Frakes voorbijkwam. Ho. Stop. Die naam ken ik toch ook ergens van? Jazeker, dat is Nr. One uit The Next generation. Hmmm, toch maar blijven kijken of het wat was. En jawel, zowel het verhaal als de vertolking ervan bleken best aardig om naar te kijken. Tijdens de reclameblokken even heen-en-weer gekeken, maar het was beter dan de andere meuk op de buis. Ja, inderdaad. Zelfs beter dan Titanic, waar die babyface van een Leonerdo diCaprio je steeds doet vermoeden dat de rest van de cast van Growing Pains ook op die boeg komt staan.
Wat hebben we hieraan? Ik schrok van mijn eigen besef dat het wel allemaal namen uit Star Trek zijn. Prima series, daar niet van, maar als je de namen van de spelers herkent ga je je toch afvragen of er iets mis is met je hersens. Ik heb mezelf toch nooit eerder gezien als Trekkie die in compleet kostuum op een bijeenkomst verschijnt.
Gelukkig kon ik het voor mijzelf netjes verklaren. In de tijd dat deze acteurs in de serie speelden, hebben zij ook afleveringen geregisseerd. Daardoor viel het op dat zij minder tot niet in de aflevering meespeelden. Dat zie je ook wel in andere goede series zoals Law & Order. Daar blijkt een vast karakter op vakantie te zijn in het verhaal, terwijl de persoon erachter simpelweg de aflevering regisseert. En daar kunnen we een mooie moraal uit halen. Acteurs op de voorgrond blijven langer in de herinnering dan de andere mensen die zorgen voor het entertainment, terwijl het voor die mensen juist een grotere voldoening geeft in de productie te werken dan in het voetlicht.
Zo nu en dan zijn die headlines inderdaad grappig om je eigen verhaal bij te verzinnen:
Bij RTL-Z kwam voorbij: "stem Bassie populairder dan Kim Holland op tomtom."
Zie je het voor je: "Adriaantjuh, d'r komt een rotondetjuh aaaaan! He, he, hee. Je moet hier drie keer een rondje maken, en dan linksaf, offuh, was het nou rechts...?"