Weer eens met vader en zoon op de motor een trip gemaakt. Ditmaal vanuit een plaats aan de Moezel in de Eifel verschillende plekken bezocht. Zoals de Nürburgring, stuwdam, Trier en een automuseum. Al met al 1400 kilometer en een paar kaartjes afgelegd.

Al een tijdje zat ik naar de muur te staren... met het idee dat die kleur in combinatie met wit fraai en fris oogt. Dus in het licht van een frisse verandering heb ik de site een nieuwe look gegeven. Interessant hoe dat werkt. De basis is inmiddels vijftien jaar oud. Maar af en toe wat nieuwe pagina's met tekst toevoegen en de inhoud en mogelijkheden zijn weer bij-de-tijd. Er blijven dan altijd details om uit te zoeken, wat menig denk- en klikwerk vraagt, maar als alles klopt dan klikt het. De nieuwe kleuren zijn dus verbonden met de inrichting van mijn huis. En ik  merk dat er meer beeldmateriaal op mag. Wordt aan gewerkt.

Kijkend naar de datums van de vorige posts realiseerde ik mij dat er al enige tijd geen bericht geplaatst is. Niet alleen past dat in de coronatijd die alles leek stil te zetten, maar het zat ook in het idee dat De Dingen Die Gebeuren niet zo interessant zullen zijn voor het miljoenenpubliek dat deze site bezoekt... Dat wil niet zeggen dat er niks noemenswaardig was. Ik ben verhuisd. Toch een moment van afsluiten en beginnen van een deel van mijn leven. Daarbij ontstond een interessante gewaarwording over de waarde van een huis.

In materiële waarde blijf ik mijzelf vertellen dat ik mij gelukkig mag prijzen. Zou dat in zo'n klikketie-klikketie apparaat zitten waarmee vroeger de producten werden gestickerd? Mijn oude huis is voor een huizenprijzen-gekte-bedrag verkocht en mijn nieuwe huis heb ik met brutaal overbieden gewonnen. Zoals de makelaar zei: "Je hebt 'm!" Daarbij zorgde de historisch-lage-rente-die-laag-zou-blijven-maar-al-is-verdubbeld voor maandlasten waar je je bijna voor zou schamen. Allemaal zoals de dingen gebeuren in gekke tijden.
Die tonnen aan geld zijn ongrijpbaar. Niet alleen kun je niet even wat kleingeld van de muur schrapen maar je kijkt niet naar een huis zoals je naar het bedrag op de huismerkkaas kijkt. Dat scheurtje in de verf van het kozijn dat bijgewerkt moet worden doet je wel denken hoeveel tientjes dat dan gaat kosten.
Zoals in veel liedjes treffend wordt bezongen, is een huis meer dan verf op een kozijn. Het is de plek waar herinneringen worden gemaakt en opgehaald. Het is een dak boven je hoofd in een storm en een beschutte plek onder je boom in de tuin. Het is waar je lacht en huilt en voor sommigen de plek waar je leven is begonnen. In die zin hoop ik dat mijn huis de komende jaren nog flink in waarde mag stijgen.

Omdat een aantal mensen erg verbaasd reageerde als ik zei dat ik al mijn Kerst- en verjaardagskaarten bewaarde, een druilerige avond besteed aan het opschonen van het post-archief. Een aangename wandeling langs herinneringen en een aantal hernieuwde gewaarwordingen. 

Zo kwam naar voren dat we vroeger (ja kinderen, vóór de pokkies) echt aandacht gaven aan het brengen van een boodschap naar iemand anders. Een verhaal van de leuke vakantie, een groet om je te feliciteren als je geslaagd was of een zorgvuldig opgemaakte brief uit de plotter-printer, keurig in vieren gevouwen en van de nodige postzegels voorzien. En dat om een bijeenkomst met vrienden te organiseren die gingen Interrailen. Waar de tickets persoonlijk moesten worden afgehaald op een ver stationnetje (Toen was Amstel ook verder weg dan nu). Ook vergeten momenten herdacht bij het zien van kleine kaartjes met een groot verhaal in nog kleinere letters, felicitaties van de ouders-van en succeswensen van leraren die persoonlijk begaan waren met je slagingskansen.

Met plezier de kaartjes, brieven en ik-verveel-me-tijdens-deze-les berichten weer gelezen. En mij beseft dat die aandacht voor de ander ook afneemt wanneer het gemak van communiceren toeneemt. Een nostalgische les dat wij weer échte aandacht moeten schenken. Een bos bloemen, met een kaartje.

Nu alleen nog een plotter-printer scoren bij de kringloop...

Deze post speelt al een tijd in mijn hoofd. Net als de beelden van 'de jeugd' die het niet meer pikt om later-als-zij-groot-zijn op te moeten draaien voor de rotzooi die de volwassenen vandaag maken en dumpen in de wereld van morgen. De groene Greta's scanderen in groten getale dat er iets moet veranderen, al dan niet bijgestaan door wereldwijde fondsen voor wie die trendende publiciteit ook wel prettig uitkomt. Het doet mij denken aan de staking op mijn middelbare school, waar enkelen in plaats van zitten en opletten het geadopteerde lokaal in een fris kleurtje schilderden en de rest vanaf de zonnige recreatieplas hun onvrede liet blijken. Ik vraag mij af in hoeverre een dag vrij leidt tot een betere toekomst.

Het lied dat naast deze beelden door mijn hoofd echoot is Land of Confusion van Genesis, overigens een klassieker uit de school van rock. "This is the world we live in, and these are the hands we're given." Een zin die duidelijk nog steeds geldt. Een protest tegen de gevestigde orde en een oproep om het anders te doen. Zo ook verkondigd in de tekst: "My generation will put it right. We're not just making promises, that we know we never keep." Een krachtig voornemen, voorzien van beelden die de wereldleiders van dat moment neerzetten als karikaturen met een zacht karakter.

Maar wacht eens even...

'My generation', dat ben ik toch? Dat zijn toch die mensen die op de fiets naar het Binnenhof of met de Tesla naar Schiphol-Rijk gaan? En die daar de beloftes uitvoeren die wij maakten toen wij meebrulden met de muzikanten van het begin van dit verhaal? Waar heb ik dit eerder gelezen? Misschien is de moraal van deze niet-eindigende vertelling dat de geschiedenis zich herhaalt en de stakers van vandaag over enkele decennia hun daden zullen moeten verantwoorden aan hun kinderen. Dus laat die jeugd maar lekker een dag vrij nemen en samen reclameren onder de hoede van de natuurbeschermers. Als die beelden in je hoofd blijven zitten, blijft er hopelijk ook een stukje besef hangen waar de wereld toch een beetje beter van wordt.